Fotograferen in de Friese landschappen en directe omgeving: Vogelfotografie als uitdaging

Dat ik ooit nog eens kleine vogeltjes zou fotograferen had ik niet gedacht. Ik heb niet echt het toestel en de lenzen om ook maar een poging te doen voor al die snel bewegende, schuwe beestjes. In de natuurgebieden geniet ik heerlijk van hun geluid en als ik ze al ontdek dan geniet ik van het moment.
Vogelfotografie liet ik dan vooral ook over aan de fotografen met een enorme portie geduld en flinke zoom-lenzen. Als ik met mijn vriendin Yvonne op pad ging, kon zij mij altijd wel vertellen welk vogeltje ze hoorde en zij deed altijd wel even een poging om deze kleine fladderaars op de foto te krijgen.

Dat het dan toch zover kwam had te maken met bijzondere omstandigheden. Yvonne zou in augustus 50 jaar worden, een bijzondere leeftijd. Voordat de zomervakantie begon kwam ik het ultieme kado voor haar tegen, het huren van een fotohut in een privėtuin. Een plek waar de vogeltjes zeer regelmatig gevoerd worden en waar je van dichtbij onzichtbaar vanuit de hut vogeltjes kunt fotograferen. In de hut was plek voor 2 personen, stroom en een kacheltje zouden aanwezig zijn.

Ik boekte de hut op een dag eind oktober, niet al te lang van tevoren zodat we ook redelijk zeker waren van goede weersomstandigheden. Het werd een fantastisch zonnige dag met prachtige herfstkleuren. Yvonne strooide op meerdere plekken wat vogelvoer, we installeerden ons in het hutje, moesten smakelijk lachen om de bostoilet die we toch liever links lieten liggen en vervolgens wachtten we af op het spektakel dat voor onze neus af zou gaan spelen. Eerst hebben we nog even het raam ontdaan van vocht, dat meteen besloeg bij onze binnenkomst.

Klik op de foto voor een diashow
© Marjolein Engelsma

Dat we beiden thuis zouden komen met een grote fotomap met de naam 'heeft het niet gehaald' was een zekerheid die we hadden. Je blijft immers tegen de momenten aanlopen dat er net een vogel wegvliegt, of er net een grassprietje verkeerd staat, of er net gespetterd wordt voor de ogen van een ander vogeltje, of er zo hard gespetterd wordt dat je überhaupt niet meer kan ontdekken om welk vogeltje het gaat, of het vogeltje kijkt net de verkeerde kant op, of dat je momenten treft die niet eens meer om vogeltjes draaien. En dan heb ik het nog niet eens over de tegenwerkende elementen van je camera en lenzen. Yvonne en ik hebben altijd de grootste lol om de net niet foto's. We vermaken ons ermee doordat we er de mooiste verhalen bij bedenken van hoe die mooie foto had moeten zijn, maar helaas, net niet gelukt. De rede van mislukking van onderstaande serie foto's laat zich nu wel raden!

Ook al zouden we met een berg afval foto's thuiskomen, dan nog zouden we een heerlijke ervaring hebben gehad. Samen zit je naar een klein stukje natuur te kijken alsof je er in staat zonder dat de vogels door hebben dat je er bent. We genoten van de boomklever die razendsnel was en nog wel de grootste uitdaging was om scherp op de foto te krijgen. Verder genoten we van vinkjes, roodborstjes, mussen, merels en koolmeesjes. Maar de muis en de roodbonte specht waren echt ons kadootje van de dag tezamen met de prachtige herfstkleuren en schattige paddenstoeltjes.

Tussen de middag moesten we toch echt even een opwarm moment inlassen. Maar met Vledder op korte afstand, hadden we al snel een heerlijke warme lunch voor onze neus naast een comfortabele verwarming. Daarna genoten we weer volop van dit kleine stukje natuur. Wat een feestje deze dag!!

Fotograferen in de Friese landschappen en directe omgeving

zondag 30 oktober 2016

Vogelfotografie als uitdaging

Geen opmerkingen:

Een reactie posten